ராட்டினம்

வனிதாவும், கவிதாவும்
மெல்ல மறைய;
கமலின் கைதட்டலில்
பாபுனியும் சிரிக்க;
விரல் இடுக்கின்
சிறு ஓட்டையில்,
அப்பாவின் தலை
தூரத்து புள்ளியாக;
காற்றை கிழித்து
உயரே பறந்தோம்,
வானத்தை தொட.

நாளை பிடிப்போம்
என ஏமாற்றி
கீழே இழுத்தாள்
ஆசை அம்மா.

அழுக்கு லுங்கியும்,
முறுக்கேரிய கைகளும்,
கறைப்படிந்த சட்டைப்பையில்
கிழிந்த நோட்டுக்களுடன்
காணாமல் போனான்
அந்த வித்தைக்காரன்.

உங்கள் தெருவில்
அவனை பார்த்தால்,
என் வீட்டுக்கு
மறக்காமல் அனுப்புங்கள்.
ஆசையொடு காத்திருக்கிறேன்
வானத்தின் மேல்
தீரா காதலுடன்.

-- இந்த படத்தை பார்த்ததும் எழுதியது.

அப்போ எனக்கு நாலு வயசு. திருநெல்வேலியில் ஆச்சியிடம் வளர்ந்திட்டு இருந்த என்னை வலுக்கட்டாயம மெட்ராஸ் கூட்டிட்டு வந்து ரெண்டு வருஷம் ஓடிருச்சு. என்னை பார்த்துக்க என்னோட சித்தியும் வந்தாங்க. ஊர விட்டு வந்ததுல இருந்து நான் பண்ண அழிச்சாட்டியம் ரெம்பவே டூ மச்!

அன்னிக்கு அப்படி தான், தெருவுக்கு வந்த ராட்டினத்துல ஏறனும்னு ஒரே அடம். அப்பாவும், சித்தியும் ஏத்தி விட்டாங்க. ரெண்டாவது நிமிஷம் பயங்கர அழுகை, "என்னை இறக்கி விடு"னு. எங்க அப்பாவுக்கு நான் பண்ண கூத்துல என்னைக்கும் வராத கோபம் அன்னிக்கு வந்துச்சு. ராட்டினமும் வேண்டாம், ஒண்ணும் வேண்டாம்னு வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போயிட்டங்க. நாம தான் விடா கொண்டன் பரம்பரை ஆச்சே, வீட்டுல உள்ள எல்லத்தையும் போட்டு உடைக்க ஆரம்பிச்சேன்.

இந்த கூத்து நடக்கவும், அம்மா Officeல இருந்து வரவும் சரியா இருந்தது. அப்புறம், அம்மா சமாதானப்படுத்தி ஒரு வழியா நானும் அந்த ராட்டினத்துல ரெண்டு தடவை சுத்திட்டேன். கமல், பாப்புனி ரெண்டு பேரும் பக்கத்து வீட்டுல இருந்தாங்க.வனிதா, கவிதா எதிர் வீடு.இது நடந்தது முத்தையால் செட்டி தெரு, புரசைவாக்கம்.